Eerste week Chiclayo

Deze week is mijn stage nog niet echt ten volle gestart, behalve dan dat ik al uitleg heb gekregen over wat ik ga moeten doen en enkele teksten (in het Spaans) heb meegekregen om mij al wat in te lezen in wat gaat volgen.

Door het super warme weer hier (‘s middags altijd los over de 30°C) gaat hier alles aan een slakkengangetje en is er niet super veel gebeurd, maar toch een vertelsel een paar kleine bedenkingen zijn interessant genoeg om het tot hier te maken:

“Bedenking 1”: Openbaar vervoer
Hier in Peru is het openbaar vervoer lichtjes anders geregeld dan bij ons. Nergens is iets officieel te zien langs de weg van stopplaatsen, laat staan dat ergens routes staan aangegeven.
Het lastige hiervan is dat het vrij moeilijk is om het systeem en de routes te leren kennen. Enkele bestemmingen staan wel altijd op het busje vermeld en om misverstanden te vermijden roept de conducteur deze naar iedereen die zich ook maar lichtjes in dezelfde richting als het busje begeeft.
Het voordeel hiervan is dat die busjes (combi’s) overal stoppen langs hun route dus wandelen hoeft niet! Net zoals bij een taxi steekt ge gewoon u hand op en ze stoppen. Als je wilt uitstappen keel je een “Bajo!” en 3 seconden later begroet de stoep u.
Ook tof zijn de democratische prijzen hier: 1 sol voor binnen de stad (vrij onafhankelijk van hoe lang ge rijdt) en 1.5 sol voor omliggende dorpjes.

“Bedenking 2:” Chiclayo is de stad van het stof
Genoeg industrie hebben ze hier niet om last te hebben van fijn stof. Genoeg zand hebben ze hier wel om een overtuigd niet-kuiser zoals ik toch de lente schoonmaak te laten doen. Dit echter omdat alles wat de vloer raakt direct onder een laag plakkerig zwart zand zit. Er hangt er hier ook genoeg in de lucht om mijn kamer elke dag van een vers laagje te voorzien, wat toch een mindere is.

“Vertelsel”: Strand en restaurant
In het huis waar ik nu woon zitten ook 2 Mexicanen die naar dezelfde unief gaan als ik en op een avond besloten we naar Pimentel te gaan. Na onze voetjes nat gemaakt te hebben had ik een hongertje en besloot ik die te gaan stillen in een van de vele restaurantjes die hier aanwezig zijn.
Er stonden veel gekke dingen op de kaart die ook voor de mexicano’s onbekend waren en we vroegen wat dit allemaal te betekenen had. Bv een “tortilla de raya” was onbekend terrein voor ons. Dit bleek een vis te zijn en mijn goesting ging eerder naar iets eenvoudig uit dus ik besloot gewoon een “tortilla de verduras” te bestellen. Blijkbaar niet duidelijk want ik kreeg er eentje van Raya voor mijn neus geschoteld, en naast het feit dat ik er geen goesting in had was het gewoon slecht dus vroeg ik wat dit te betekenen had.
Blijkbaar niet de juiste vraag op een rustige avond, want of ik het nu tof vond of niet: dit was wat ik krijgen zou. Teleurgesteld lieten wij weten dat we dan enkel voor onze frisdrank zouden betalen. Blijkbaar niet het juiste antwoord voor een rustige avond want niet veel later stond half de straat rond ons. Hier wisten we wel wat dit te betekenen had en besloten we wijselijk om dan toch maar te betalen.
Al een sjans dat even verderop de pier bewaker juist een dutje aan het doen was en zo konden we deze gratis bezoeken. Een paar 100m verder in de zee zonder ander volk was het al met al nog best aangenaam vertoeven.

Zon, zee, strand, ruïnes, muziek,… en terugkeren (4 – 8 maart)

Veel te vroeg aangekomen in Huanchaco (kustdorpje waar het goed surfen is) ontbeten we op het strand bij de opkomende zon,… die jammer genoeg wel achter ons opkwam. Volgepropt slenterden we naar ons laatste hospedaje. Wat ons rap opviel is dat het er stikte van de fransozen (mss niet volledig toevallig want de bazin sprak ook frans).

Gesetteld trokken we richting strand om een surfke te leggen. In de ochtend, met begeleider die ons hielp, ging dit meer dan vlot en vol moed trachtten we dit over te doen in de middag want dan was gratis materiaal inbegrepen maar dat ging wel een pak minder. Mede omdat er meer vrouwen in het water lagen dan golven. Na een laatste surf genoten we van de ondergaande zon (nu wel prachtig uiteraard) en een frisse pint. Om dan na het eten kapot in onze nest te kruipen.

De volgende dag bezochten we een set ruïnes (een huaca) genaamd El Brujo met een groepje mensen van ons hostal. De rit op zich was echter ook al geniaal want er was een gitaar en een saxofoon mee en dat zorgt voor knap wat sfeer in een gammel busje over stoffige wegen (zo gaat dat met lokaal transport hier). De ruïnes waren wel vet, maar ze waren ze nog van onder het stof aan het halen dus echt super veel konden we niet zien, plus de gids zijn Spaans was ook een pak te snel om te volgen (dank u Engelse plakkaten). Niets van dat kon echter het belangrijkste van deze site bederven: de inhoud van een graftombe met van het schoonste goudsmeedwerk dat ik al gezien heb.

     

(Hier hebben we maar weinig foto’s aangezien onze camera’s het begeven hadden/niet wouden opladen)

Maar hier hield het vertier niet op, want bij de terugrit bekende onze chauffeur een paar “muzikale vrienden” te hebben en zelf ook te zingen. Resultaat: een klein uur musiceren voor zijn deur (die gelukkig juist om de hoek van de busterminal was) en een filmpje dat een half uur van dit vereeuwigd heeft.

De volgende dag bezochten Steven en ik Chan Chan, een gigantische stad in adobe (mooi word voor “stevige modder”) waarvan het jongste deel nog in vrij goede staat is. De bijhorende bezoeken waren echter vrij teleurstellend dus waren we rapper dan verwacht terug en genoten we van onze laatste middag door uitgebreid te lummelen op het strand met mensen van ons hostal. ‘s avonds gingen we ook het beruchte nachtleven hier verkennen maar dat was snel afgelopen na een ruzie tussen de dj’s (A:”gij draait kut muziek” B:”oké, ik werk dat hier af en dan is het aan de volgende” Muziek:*niets*).

De volgende verliep vrij droog: op tijd opstaan om in Trujillo op te stappen (zonder eerst een keer te moeten oefenen deze keer) en dan een hele dag op de bus richting Lima. Vrij saai, maar met momenten was het echt prachtig en zeker de zondsondergang was puur genieten. We hadden ons dan ook van de panorama plaatsen voorzien (het kostte toch hetzelfde).

De volgende dag verliep voor mij exact hetzelfde, maar dan in de tegenovergestelde richting (Chiclayo is iets verder ten noorden van Trujillo) en alleen.

 

Peruviaanse festijnen (28 feb – 3 ma)

Zalig uitgerust na onze trekking stonden we goed vroeg op om onze bus te halen naar Cajamarca … een uur te laat. Na kort verder informeren bleken er maar 2 bussen te vertrekken per dag: om 5u (degene die we gemist hadden) en een om 20u. Aangezien deze rit in iedere gids als prachtig beschreven was moesten we dus nog een dag wachten voor we konden vertrekken.

Schouderophalen bezochten we dan maar de markt van Chachapoyas met ander volk van ons hostal. Ons goed vol gestoken vertrokken we daarna naar een canyon “niet veraf”. De canyon lag wel een tikje verder dan verwacht en een dikke 2 uur later kwamen we daar pas aan, maar hij was het wel de volle 100% waard!
Aangezien dit onze eerste dag was met geen enkel wolkje aan de lucht kon dit zelfs zonder die eeuwig aanwezige jas. Halverwege onze terugtocht kwam ons dat wel zuur te staan want toen viel de regen met bakken uit de lucht. Als een sjans dat een vriendelijke Peruviaan ons meenam in onze pick-up.
Iets minder gelijkgezinde landgenoten in Chachapoyas trokken hier zich echter niets van aan en gaven ons een typische carnavaliaanse ontvangst: emmers water over onze kop. Opwarmen konden we al een sjans aan Richy zijn bbq met onze gigantische steaks die we onderweg voor 8.5 sol kochten.

De volgende dag stonden we wel op tijd op en vertrokken mooi op tijd naar Cajamarca, en de rit was echt prachtig! Vooral het eerste stuk waar de bergen het wildst waren en de weg de meeste grillen vertoonde (hij draaide vaker dan een vrouw van humeur veranderd). Het klimaat en de vegetatie veranderde hier ook met gekke sprongen en we reden eens door nevelwoud en dan weer door een woestijn: echt gek. ‘s Avonds aangekomen in Cajamarca hadden we wel het vettigste van het carnaval hier gemist: een hele dag verf en andere substanties naar elkaar gooien.
Onze kleren en moeders bedanken ons, onze plezierklier echter niet.
Wat we niet misten waren gratis optredens op de straat en nog maar amper aangekomen maakten we al direct Peruviaanse vrienden die ons inleidden in de plaatselijke carnaval cultuur. Dit houd naast veel dansen en andere typische feest activiteiten vooral super veel getrommel in.

Overdag houd Carnaval ook een prachtige stoet in waar ieder district het beste van zichzelf laat zien (sommige van de danseressen namen dit vrij letterlijk).

Als verdwaasde gringo’s wisten wij moeiteloos binnen te wandelen in een soort van VIP tribune juist aan het begin van de stoet waar de groepen altijd stopten om onder een begeleidende, onverstaanbare commentaar een dansje te plaatsen, hun paardrijkunsten tentoon te stellen, een confetti kanon af te steken,…

‘s Avonds was het dan terug tijd om op onze volgende bus te stappen richting Trujillo voor het laatste deel van onze reis.

Indiana Jones, Jungle Book,… trekken door de nevelwouden (25-27 feb)

Om 6u vertrekken is hard, maar een mini busje met de toffe globetrotters (wederom klein Europa represent) en hun straffe verhalen maakt veel goed. Bij onze eerste stop (mausoleum in kliffen) merkte ik mijn slechtste bal tot nu toe op: de batterij van mijn camera was leeg. Na het uploaden van de foto’s vergat ik mijn camera af te zetten… Nu ja, het leven gaat voort en onze reis ook.
Onze volgende stop was een prachtige vallei waar we begonnen aan onze 3 daagse en afscheid namen van onze bonte gezellen. Ze misten ons direct en na een hartbrekend afscheid dat we niet aan ons lieten komen trokken we de vallei door onder leiding van Carlos, onze engelstalige gids voor de komende dagen.

Na een stevig middagmaal en een tocht van een goede 1000 verticale meters door nevelwoud over een meer dan 1000 jaar oude route bereikten we de top waar zich een volledig overgroeide (en makkelijk te missen) 1000 jaar oude Chachapoya stad (4.5x 1000 inwoners) bevond. Indiana Jones is maar saai en geloofwaardig met onze ontdekkingstocht door deze ruïnes. In het begin leek het ook allemaal vrij gevaarlijk door de vele natte stenen, steile wanden en door wortels verborgen afgronden maar iemand had ooit zijn hoofd koel gehouden en hier ongevallen verboden, dus we zaten toch veilig.

Na een daling van 3000m naar 1600m konden we van onze eerste echte koffie in Peru genieten, eindelijk gedaan dus met die oplos rommel.

De tweede dag werd het vroeg opstaan want er stond een trek van 9u voor de boeg. Gelukkig was er een paard dat onze baggage droeg tijdens de klim. Pizarro was slim toen hij besliste om deze edele dieren mee te nemen naar Zuid Amerika.
Na een brutale klim van ong. 3u kwam ons middagmaal in zicht. 100m voor de boerderij was er echter een bos dat we nog even vlug gingen bezoeken. Tussen alle bomen en wolken liggen hier ook Chachapoya ruïnes verborgen. Niet zo spectaculair (kleiner en vlakker), maar doorde combinatie van de mist, onaardse stilte en bomen vol mossen en bromelia’s hing hier een magische sfeer.

Net zoals in Jungle book wonen hier ook apen maar King Lowie kwam ons spijtig genoeg niet bezoeken.
Uitgerust na ons middagmaal gingen we verder klimmen, maar het 1ste uur ervan bracht ik op het paard door wat best wel geestig was. Behalve dan misschien het feit dat in nevelwouden er op de hoogte van een ruiter zijn hoofd oneindig veel spinnewebben hangen. Alle aroma’s van spinnewebben geproefd te hebben liet ik het paard aan Steven en deed de laatste 2u klimmen te voet.
Eens boven de 3100m veranderde de vegetatie plots sterk en in plaats van nevelwoud kwamen we in graslanden terecht. De ideale moment dus om de eerste serieuze regenbui over ons heen te krijgen. Na een beetje meer klimmen bereikten we de top en namen afscheid van het paard en gingen neerwaarts naar onze volgende slaapplaats waar een douche en zacht bed ons lonkend opwachtte.

De volgende dag was zeer totaal anders. Wij dachten te voet naar Kuélap te gaan maar niets was minder waar. Een busje vol toeristen bracht ons daar. Al een geluk dat er maar 2 andere Engelstalige toeristen waren en we zo met een klein groepje van 4 en Carlos dit indrukwekkende fort bezochten. Deze keer konden we een Chachapoya stad bezoeken zonder de circus artiest uit te hangen en de bomen weg te denken en het was zeker de moeite waarde. Pittig detail: de Inca’s hadden 20 jaar nodig om dit fort te veroveren (even lang als de voedselvoorraad strekte). Deze kant van de bergketen had ook beduidend minder wolken wat prachtige vergezichten opleverde.

Verklarende woordenlijst:

Chachapoya rijk: pre-inca rijk dat nog veroverd aan het worden was toen Pizarro een bezoekje bracht.
Nevelwoud: Een soort van pre-historisch uitziend woud (5m hoge varens, planten met bladen zo groot als een huis,…) dat constant in de wolken zit.

Afreizen naar Chachapoya’s (22-24 feb)

Onze laatste dag in de Jungle was toch een beetje speciaal: ik werd wakker onder een zeil in de Jungle en ging slapen aan de voet van de Andes. Het was ook een van de hardere nachten in mijn leven; letterlijk want ik sliep op planken. Steven Was ondertussen genezen na een dag constant te slapen en een koppel zwitserse hofnarren die al meermaals ontvoerd waren door aliens hadden de taak op zich genomen Steven te entertainen met theoriën over vliegende driehoeken die lasers schieten op steden.

De volgende dag was een zeer lange: bus van 7u tot 3u… door een prachtig landschap en een juist afgewerkte weg die slingert lang bergen (en ravijnen aan de andere kant). Schattig detail hierbij was dat ze de namen afriepen bij iedere halte. Volledig terug in lagere school modus staken we onze vinger op en werd onze “aanwezig” met een glimlach aanvaard.
Onverwacht vroeg aangekomen hingen we de toerist uit, boekten onze tour voor de komende dagen en gingen we super decadent eten (kleine 20€ p.p.)

Vroeg opgestaan gingen we nog even eten scoren voor we opde bus stapten om de gocta watervallen te bezoeken. Dit was al een kleine tour op zich want een vriendelijke dame zag direct dat wij het Peruaanse systeem van een supermarkt niet snapten en stelde zichzelf aan als onze gids. Professioneel loodste zij ons door de winkel en zette zelfs glimlachend onze inkopen op de toog. Maar wat ik mij vooral ga herinneren was het fantstische feit dat er achterin de winkel een ballenbad-met-buizen-speeltuin-ding was.

De rit naar de watervallen was een infuus aan contact met andere toeristen en we mochten al onze talen afstoffen want klein Europa was aanwezig (nederland-belgië-duitsland-frankrijk-spanje). Bij het aanzien van de watervallen hadden ze meer weg van een nevelval, maar prachtig waren ze toch! Afhankelijk van de maniet van beoordelen zijn het zelfs de 3-de hoogste ter wereld!
‘s avonds verkasten we naar een backpacker hostal onder eigendom van Ricardo. De van Peruaanse afkomst, in Zwitserland opgegroeide en vlot Frans pratende eigenaar die zich graag bediend van overschotjes.

DWikipedia: D (named dee) is the fourth letter in the basic modern Latin alphabet. →

(21 feb)

De storm die steven gisteren voorspelde is dan ook langsgekomen. Letterlijk: want het regende zo hard dat alle beesten in de Jungle hier er even stil van werden (knappe prestatie). Ook figuurlijk want hij kan amper rechtstaan zonder gigantische koppijn te kweken. Fernando probeerde eerst nog de zaak te redden met een natuurlijk afkooksel maar iets later moest Steven toegeven in ik trok dus alleen met Fernando en Manuel de Jungle in. Steven werd ondertussen in de watten en de hangmat gelegd door Jorge (de kok), zijn vrouw en de plaatselijke verpleegster.

Het sturen van de boot/kano mocht ik deze keer zelf doen. Bij sturen leest u: trekken/duwen aan een betonijzer dat vast hangt aan de motor van een grasmachine die een long tail aandrijft.

De verloren tijd werd ingehaald door i.p.v. met bladeren zelf een hut te bouwen gewoon een paar zeilen (en muskieten netten) te spannen. Alvorens de Jungle in te trekken hingen we onze netten uit zodat ons middageten zichzelf aan het vangen was terwijl wij Tarzan gingen spelen. Tegen de avond teruggekomen vonden we onze netten goed vol en terwijl de visjes lekker aan het bruinen waren ving ik nog enkele Piranha´s (best wel grote) die ik dan zelf prepareerde. Tezamen met rijst geserveerd op een blad vormde dit een eenvoudige maar superlekkere maaltijd.

In het midden van het meer gingen we dan nog van de ondergaande zon en avondgeluiden genieten. Fernando trakteerde ook op enkele straffe verhalen tot we door de muggen in ons muskieten net werden gejaagd. Ondertussen begon zowat elke vogel om ter luidst het beste van zichzelf te geven.

Noah and the dolfin (20 feb)

Opstaan in de jungle begint ondertussen gewend te geraken. Tof blijft het wel altijd: vele vogels die je al kwetterend een goede ochtend toewensen en een zacht zonnetje dat u lakens in een klein meer omtoveren.

´s ochtends gingen we zwemmen met dolfijnen, maar al met al niet zo super speciaal. Lang kwamen ze niet boven en het zijn eigenlijk vrij lelijke beesten. Maar een duik in de amazone nemen ze mij in ieder geval al niet meer af! Tijdens het varen was de bewolking zo dicht dat ik dacht dat een hemd wel overbodig zou zijn. Niets was minder waar en mijn ondertussen al iets bruinere huid werd spontaan knalrood van schaamte over deze vergissing.

Voor we onze middag activiteit konden starten werden we door naar vis stinkend ongedierte opgeschrikt. Nee, het was geen ongewassen vrouw maar een gele boa! Dit baby exemplaar was ook veel minder gevaarlijk dan een vrouw (of een zwarte boa). Handen wassen na het vangen is wel een aanrader.

Onze les geleerd vielen we de jungle goed gekleed aan om er suikerriet te gaan vellen en vallen te leren zetten. De eerste activiteit gebeurde in een redelijk open gebied en om 14u is dat belachelijk warm. De smaak van het koele suikersapje was echter niet te versmaden. Het vallen zetten was tof en leerrijk, ware het niet dat er al eerder een val was gelegd waar wij met onze open (en vol met zweet) ogen in liepen. De muggen waren ongenadig.

Tegen de avond kon de tarzan in mij zich botvieren op het plukken van wilde mango en afkoelen deden we terug in de lagune. Onze wandeling terug trakteerde ons op peen prachtige zonsondergang, Fernando trakteerde ons op een heerlijk avondmaal en wij trakteerden onszelf op een slokje graandestilaat. 

Tegen het einde van de avond voelde Steven een storm opkomen in zijn darmen en hoofd opkomen. Hij vermoedde dat het door zijn slechte slapen komt maar echt zeker ben je hier natuurlijk nooit. Onze vingers waren gekruist want morgen gaan we extra lang in de Jungle trekken en er ook in blijven slapen (i.p.v. gewoon de hut).

7 vissen en broden (19 feb)

Niets rustiger dan op visjes azen in een ondergelopen bos.

Alle bijbelse verhalen ten spijt kwam hier geen mirakel aan te pas. Na een muzikaal afscheid van onze vrienden uit het midden-oosten gingen we ons eigen middag eten vangen in een meertje niet ver van onze hut. De speciale vegetatie en het nodige vogel gekrijs waren represent maar buiten een piranha en enkele catfish werd er niet veel gevangen. Toch werd er een heerlijk middagmaal van vis voorgeschoteld.

De veel te warme middagzon ontbeerden we in een cataract (hier een soort van natuurlijke jacuzzi). De natuur dacht ons een hand te rijken door regen in onze richting te sturen maar helaas pindakaas: deze was warmer dan het water waar we in zwommen. S avonds speelden een partijtje volleybal met Manuel (de plaatselijke gids) zijn familie. Bij afloop leek het precies alsof de rivier zich naar mijn huid had verplaatst. Niet dat dit mijn dubbele overwinningsvreugde kon drukken. Na wassen volgde ons avondeten van – die ochtend gevangen – sidderaal bij hun, maar dit was toch niet 100%. Gratis acupunctuur was wel inbegrepen, spijtig genoeg was dit beperkt tot het tandvlees.

Dit is wat wij te zien krijgen als we onze neus ‘s nachts even buiten de hut steken.

Het laatste avondmaal (18 feb)

Onze eerste ochtend richting jungle startte met een cursus openbaar vervoer in Peru. Onze les leerde (alles puur ter illustratie) dat u boot net vertrokken is maar de volgende om 9u vertrekt. Kwart voor 9 zal er dan vermeld worden dat er gewacht wordt op een volle boot. Traditioneel stapt er niemand in voor een hele tijd en, alsof er een magisch signaal kwam, stapt iedereen in op 5 min en vertrekt de boot om iets voor 10.
Tijdens de bootrit werden we wel vrienden met de bootbevolking die onze gids kenden (terwijl wij enkel de naam wisten). Dit prachtig staaltje Spaans was blijkbaar zo mooi dat de boot transformeerde tot een zwart-Amerikaanse kerk en we onder luid geklap uitstapten.

‘s middags kregen we een instap cursus via alle geneeskrachtige planten en ik was ineens genezen van kanker, malaria, rheuma, muggen- en slangenbeten en mijn geluk steeg fenomenaal. De plaatselijke viagra smaakte ook naar een goede reden om beschonken te geraken.

Al ons opgespaarde zweet wasten we af in een lagune waarna we snel terug naar de hut keerde voor het avondeten. Dit deelden we met 2 israelitische knapen die juist 2 weken in de jungle beëindigden. Fernando (onze gids) begeleidde dit met sjamaan muziek. Een video volgt. Na ons avondmaal kregen we gezelschap van een zeer aangenaam dier: de bekende patrijs.

Veilig uit de jungle

We zijn nu veilig en wel in Tarapoto aangekomen. Omdat er geen computer is (lastig typen + geen foto’s), het morgen vroeg opstaan is (7u bus) en ik moe ben zullen de avonturen van de afgelopen dagen pas vanaf morgen verschijnen.
Een tipje van de sluier: het was (is) warm, nat en mijn muggenbeten tel ik niet per stuk maar per laag.